არა ქალთა ძალადობას ეპიზოდი II

ეპიზოდი II

ტრეფიკინგის მსხვერპლი

         მშობლები ადრე დავკარგე, ბებო მზრდიდა არასოდეს მიგრძვნია რომ ობოლი ვიყავი, ყოველთვის ყველაფერი მქონდა ბიძა და ბიცოლა ჩემზე ისე ზრუნავდნენ, როგორც საკუთარ შვილზე, მათ ყველგან დავყავდი, როგორც ჩემი ბიძაშვილი ანე. სკოლაში გამორჩეული მოსწავლე ვიყავი, მუსიკალურ სკოლაში თავიდან ძალით მიმიყვანეს არ მომწონდა, მაგრამ ჩემს მეორე მშობლებს პატივს ვცემდი და არასოდეს ვეწინააღმდეგებოდი, მე ცოტა პუტკუნა გოგო ვიყავი შავი თმებით მუდამ შუაზე მქონდა გადაყოფლი და უკან გადაწეული, ანე კი ჩემგან საერთოდ განსხვავდებოდა, უფრო ლამაზი შავი ხვეული თმებით ღია თაფლისფერი თავლებით და მუდამ მხიარული. ზოგჯერ ჩემს თავში ვიკეტებოდი და არ მსურდა არავისთან საუბარი, საჭმელსაც უხმოდ ვჭამდი.

         მუსიკალურ სკოლაში რადგან აღარ ვმეცადინეობდი, გამომიყვანეს, მაშინ მართლაც გამიხარდა, როდესაც წამოვიზარდე ერთ-ერთ ბავშვთა ანსამბლში ვთხოვე ბებოს შევეყვანე მანაც თვალზე ცრემლმორეულმა და სახეზე სათნო ღიმილიანმა მთხოვა, რომ დავფიქრებულიყავი და აქედანაც არ გამოვსულიყავი არ გამეცრუებინა მათი იმედები, მეც გავჯიუტდი... ამიხდა ოცნება სცენაზეც მოვხდი ჩვენს რაიონში ღონისძიება ან რაიმე კონცერტი არ ტარდებოდა ჩვენს ანსამბლს, რომ არ ემღერა...

         ჩემი უბედურებაც ერთ-ერთი კონცერტის დროს დაიწყო... მოვრჩით სიმღერას, კულისებში ჩემი მეგობრის ნათესავი დაგხვდა ან ორთავეს ყვავილები მოგვართვა მე ისევ პუტკუნა გოგო ვიყავი და უკვე აღარ ვგრძნობდი დისკომფორტს, მომწონდა კიდეც ჩემი გარეგნობა, დედის თვალები გაქო, რომ მეუბნებდნენ მიხაროდა მას მუქი შავი თვალი და ,,მელიის თვალის ჭრილი ქონდა" ( დედა და მამა ავარიაში გარდამეცვალა)

15 წლის ვიყავი მაკიაჟით და ვარცხნილობით ჩემს ასაკზე დიდი ვჩანდი, გამაცნო ჩემმა მეგობარმა მისი ნათესავი ჩვენ ხელი ჩამოვართვით, ის ჩვენზე უფროსი იყო მოძველბიჭო, მაპატაიე დაიკო ცოტა ნასვამი ვარ, მარიმ მთხოვა რომ დავსწრებოდი მის კონცერტს, მე კი მეგობრებს გამოვეპარე და თქვენით მოხიბლული გადავწყვიტე ყვავილები მომერთმია, მადლობა გადავუხადე მოვუბოდიშე და სახლისკენ გავეშურე...

         როგორც კი საკონცერტო დარბაზიდან გავედი გზად საშინელი ქარი ამოვარდა, თითქოს ავის მომასწავებელი იყო, გზად თუ რამ მტვერი და ნაგავი იყო ჰაერში ტრიალებდა თვალებს ვერ ვახელდი და ინტუიციით მივდიოდი უცებ ნაცნობი ხმა მომესმა; და მე მანქანაში აღმოვჩნდი ვერ ვხდებოდი რა ხდებოდა, ჩემდა დაუკითხავად ერთ ოჯახში აღმოვჩნდი გარედან ჭაღარა შერეული ქალი შემომეგება კოჭლობით გადამკოცნა და სახლში შემიპატიჟა მე კი ცრემელბი მახრჩობდა... ჩემდა უნებურად ჩემი მეგობრის ნათესავის ცოლი აღმოვჩნდი, ერთ კვირაზე მეტი მალავდნენ როდესაც ჩემებმა მიპოვეს ვეღარ დამაბრუნეს, რადგან მაშინ ხალხი რას იტყოდა... იმ ღამესვე მეგობრების გაკავებით ჩემზე ძალა იხმარა სახეში გამარტყა მისი მეგობრები კი ზურგით იდგნენ ჩვენთან ის კი ჩემზე ძალადობდა.... ცხრა თვეში პატარა მეყოლა, როდესაც ბავშვი დაიბადა და პასუხისმგებლობა მოემატა ისევ მიყო დალევას ხელი, ჩემი მეუღლე წითური მაღალი, თხელი ბიჭი იყო მუდამ ,,კრიალოსანით" და ბენდენით კისერზე შემოხვეული დადიოდა, საძმაკაცოც საეჭვო ყავდა, ორმოცი დღე ჩემ ტკბილ ოჯახში გავატარე, ორმოცი დღის შემდგომ სახლში დაბრუნებულმა მთვრალმა პირველად დამარტყა ხელი, სამ წლამდე ძლივს გავზარდე შვილი ყოველდღე ვითმენდი მის ალკოჰოლურ თუ ნარკოტიკულ თრობას.

         თვრამეტი წლის, რომ გავხდი გადავწყვიტე რაიონიდან წავსულიყავი და ბავშვიც წამეყვანა, ჩემოდნები გავამზადე შუაღამეზე უნდა გავპარულიყავი, როდესაც დედამთილმა დამიჭირა და ჩემი ყოფილი ქმარი გააღვიძა, იმ ღამეს საშინლად მცემეს ბავშვი ჩამომართვეს და მე მეორე დილით სხვა რაიონში წამიყვანეს, იქ ჩემი დედამთილის შორეული ნათესავი ცხოვრობდა იმის სახლში ჩამამწყვდიეს და არ ვიცი სიბნელეში რამდენი ხანი ვიყავი, ჩემს შვილზე ვფიქრობდი, არ მაჩვენებდნენ... შემდგომ გავიგე თურმე დაკარგულად გამომაცხადეს, სახლიდან წავედი და შვილიც თან წავიყვანე... ერთ დღეს კარები გაიღო და ჩემმა ყოფლმა ქმარმა ვიღაც ფულიანი თანამდებობის პირი მოიყვანა რომელსაც ჩემი თავი შესთავაზა, მე კივილი დავიწყე მცემეს, როგორც ჩანს ნარკოტიკით გამაბრუეს და მან ჩემზე ძალა იხმარა, ასე გრძელდებოდა სამი დღე, ის ფულს ჩემი სხეულის ვაჭრობით შოულობდა. მიჭირს იმ დღეების გახსენება, ის სახლი ბორდელი აღმოჩნდა, მე კი მისი ერთ-ერთი მობინადრე... ერთ დღეს ერთ-ერთი კლიენტი მოვიდა და მას პისტოლეტი ვუპოვე გადავწყვიტე ისე მოვმსახურებოდი, რომ გამეთანგა, მართლაც ჩაეძინა მე  კი პისტოლეტით დავიჭერი ვერ მოვახერხე თავის მოკვლა, დაჭრილს ჩუმად მიმკურნალეს, დაახლოებით ხუთ წელი ვიყავი ამ სახლში. ხუთი წლის მერე  მე მკვლელი გავხდი და არ ვნანობ, ჩემი ყოფილი მეუღლე მოვკალი და ამით ბედნიერი ვარ... მე ის მოვკალი ახლა კი საზღვარგარეთ ვარ და უკვე ამ წუმპედან ვეღარ და აღარ გამოვალ... მე ისევ სხეულით ვაჭრობ... ისევ იმ წუმპეში ვიძირები... ჩემი შვილი უკვე დიდი ბიჭია.... ბებო გარდაიცვალა ჩემი დაკარგვიდან რამოდენიმე თვეში, ნათესავები კი დღემდე მეძებენ და ვერ ამოუხსნიათ თუ რა მომივიდა... მე ჩემს ცხოვრებაზე უარი ვთქვი და ამ წერილს იმიტომ ვწერ, რომ იქნებ როდესმე ჩემი განცდები ვინმემ ახლოს მიიტანოს. ახლაც ერთ-ერთი კლიენტიდან ორსულად ვარ და მირჩევნია მარტო ჩემი შვიილი არა არამედ ცემი თავიც მოვკლა, მაინც სიკვდილი მელის აქ ორმოში დიახ ორმო აქვთ ამოჭრილი და მეძავებს იქ მარხავენ მე კი ჩემი ხელით მოვიკლავ თავს მშვიდობით დედამიწავ ჩემთვის ზედმეტად მწარე აღმოჩნდი, ჯოჯოხეთი აქ განვიცადე და იქ აღარ მეშინია...

წერილს ვგზავნი საქართველოში...

P.S მე უკვე აღა ვიქნები ცოცხალი როდესაც ამას წაიკითხავთ.

არა ძალადობას!

არა ძალადობას!

 ეპიზოდი I

არა ქალთა ძალადობას

            პატარა ვიყავი როდესაც ჩემს მშობლებთან ერთად სოფელში წავედით დასასვენებლად, ჩემი სოფელი მაღალმთიანია, იშვიათად დავდიოდით გზა არ მიყვარდა მწყენდა ყოველთვის მგზავრობა, ეს დღე კი საბედიწერო აღმოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში, ჩვენი ნათესავის გასვენება იყო , დედა მთელი დღე ეხმარებოდა ჭირისუფალთ, მამა კი მთელი დღე სვამდა, როგორც ყოველთვის მიცვალებულს სანამ გამოასვნებედნენ მამამ სახლში წამიყვანეო მთხოვა, რაღაც სხვა იერი მიეღო, ვიფიქრე ალბათ დალევამ აწყინა, დამეყრდნო მე კი ძლივს მიმყავდა მამას განიერი მხარბეჭი ჰქონდა, ლოყები კი მუდამ წითელი და ცხვირი ბუშტს მიუგავდა გაწითლებული მუდამ, თვალები და ცხვირი ლოყებს შორის მოქცეოდა და არც უჩანდა, თმა გაცვენილი იპარსავდა, ზოგჯერ ვფიქრობდი დედაჩემმა რა იპოვა მასში დადებითი ასე თავდავიწყებით რომ უყვარდა და ითმენდა ყველა მის ახირებას, მისგან დამიცრებას,

            მოკლედ მიმყავდა მამაჩემი და ზღვაზე ვფიქრობდი, ინსტიქტურად მივდიოდი გზაზე, მან გამომაფხიზლა ისევ და შემახსენა სახლს მივუახლოვდით, რა იყო ვისზე ფიქრობ შეყვარებული გყავს? არ გავეცი ხმა მან ისევ გააგრძელა და სახეში შემომხედა საშინელი სუნი ამოუშვა მუცლის ღრუდან ერთმანეთში არეული ღვინით და არყით, მე თვალები დავხუჭე უცებ, რა იყო იხსენებ როგორ კონცის ის ბიჭი? მამა შევკივლე მე ნუთუ ნუთუ შენ ცემზე ასე ფიქრობ, არავითარი შეყვარებული არ მყავს მე... მე არავინ მიყვარს, მე ხომ ჯერ სულ რაღაც 13 წლის ვარ. კარგი კარგი მიდი გააღე კარები და მდივანზე წამოვწვები, შენ კი ახლოს იყავი იქნებ წყალი დამჭირდეს, მე უხმოდ დავუქნიე თავი და იქვე სკამზე ჩამოვჯექი ოთახი დედას მწვანე ფერად შეეღება, სადღაც ამოეკითხა რომ მწვანე ფერი ამშვიდებსო, კედელზე ჩემი დიდი ბებიის და ბაბუის სურათი ეკიდა გახუნებული გაყვითლებული, მხოლოდ ეს სურათი გვახსნებდა მათ თავს, მამაჩემს ისინი არც ახსოვდა, არასოდეს მიყვებოდა მის წარსულზე და ბავშვობაზე... დედას სარკმლის წინ იასამანი დაერგო, როგორც გალაქტიონის ფანჯრის წინ არის, მას უყვარდა გალაქტიონი და მისი პოეზია... აქაც მტვერ დადებული რაღაც წინგზე მომიხვდა ხელი, ყურადღება წიგნზე გადმოვიტანე და აღმოჩნდა გალაქტიონის პოეზია. მე ის ისევ მტვერს მივეცი რათა უფრო მეტად მოდებოდა და დაეხჩო მტვრის ზღვაში...

            მამა ხის ტახტზე იწვა სადაც ლეიბი გვეგო და ბებოს ხელიტ შეკერილი ,,მუთაქა" რაღაც ძველი გახუნებული შინდისფერი ნაჭრით.

-- არა მე რატო მიმალავა ვინ არის მითხარი რა ქვია?

--არ მყავს არავინნ, ან რატომ გონია რომ შეყვარებული ვარ?

--გაკოცა?

--მამა!

--რა გაყვირებს ხომ არ გაგიჟდი მოდი აქ

--რა გინდა ისევ უნდა მცემო

--არა არ გცემ სვხა რაღაცას გაჩვენებ

            მე ფეხზე წამოვდექი და მივლასასდი, მან კი ჯერ მკერდზე მომისვა ხელი უი წამოგზრდია, მერე ხელი ტუჩებზე ჯერ კიდევ ჩვილია ,ე გაწევას ვცდილობდი ის კი ცალი ხელით მიჭერდა, გთხოვ გამიშვი მამა გთხოვ.... სჯობს ხმა გაკმინდო და არაფეირ თქვა თორე გცემ, მცემე ოღონდ ახლა გამიშვი გთხოვ, და ხელების მოძრაობას ჩემს სხეულზე განაგრძობდა ბოლოს ადგა დამიჭირა შემომახია საზაფხულო თხელი კაბა და მან.... ჩემი მომავალი დაანგრია დამინგრია ბავშობა. იმ საღამოს დედა გვიან მოვიდა სახლში და არც შეუხედავს მამაზე ისე დაწვა მე კი მთელი ღამე გარეთ ბოსელის თავზე გავატარე ტირილში. მეშინოდა ვერ ვუთხარი დედას ის მე არ დამიჯერებდა, მას მამა სიკვდილის ბოლომდე უყვარდა და უთმენდა მის საქციელებს, ზოგჯერ ვფიქრობ ხომ არ ეშინოდა, მაგრამ არა როდესაც ფხიზელს ხედავდა ყოველთვის თბილად ექცეოდა დედას და დედას ავიწყდებოდა წყენა... მე კი დღემდე მომყვება დაღი მის მერე მე და მამას მხოლოდ დედის თვალწინ თუ გვქონდა საუბარი... ცხვენოდა არა მამას არ შერცხვენია ის იმ დღეს გარდაიცვალა ჩემთვის თუმცა ის დღემდე ცოცხალია...